سلام علیکم! روزتان به خیر و شادی!
خداوند متعال، انسان را موجودی اجتماعی آفریده است و اساس ارتباطات خانوادگی و اجتماعی بین افراد را، محبت و مودت، مهربانی و دلسوزی قرار داده است: و جعل بینکم موده و رحمه؛ و میان شما، دوستی و رحمت قرار داد. (روم، 21) به همین جهت، سلام کردن، خوشرویی و لبخند در استقبال، دست دادن، صورت به صورت نهادن که نشانه پذیرش و محبت نسبت به یکدیگر است را، از سنت های نیک و دارای اجر و پاداش، معرفی فرموده است.
با کمال تاسف، ناسازگاری های فردی و خانوادگی، عدم تربیت صحیح دینی و فرهنگ غلط اجتماعی، موجب می شود تا محبت و دلسوزی در میان افراد، کم رنگ شود و روابط سرد و خشک و چه بسا خصمانه و طرد کننده، جای آن را بگیرد! و بدگویی، تمسخر و اهانت به یکدیگر، رواج یابد!!!!
کودک انسانی که قدم به جهان می گذارد، برای رشد عاطفی و حفظ سلامت روانی خود، به پذیرفته شدن، محبت، در آغوش گرفته شدن، نوازش و بوسه، نیاز اساسی دارد و اگر آنها را دریافت نکند، ضربه روانی خورده، دچار جراحت مزمن عاطفی، می گردد و احساس تنهایی می کند! در خانواده هایی که طرد کردن، تحقیر، توهین، سخت گیری، تنبیه بدنی، خشونت، تشنج، دعوا و پرخاش وجود دارد، فرزندان، به شدت آسیب می بینند و در پذیرش خود نیز دچار اشکال می شوند! آنان نمی تواند رابطه درست و مناسب انسانی با خود و دیگران بر قرار سازند. به همین جهت به مهرطلبی، عزلت گرایی یا خشونت و پرخاشگری روی می آورند و هر روز در درون خود، احساس تنهایی بیشتری می کنند!
این آسیب دیدگی، موجب می شود که روان آدمی نسبت به هر گونه اخم، طرد، مخالفت دیگران، نه شنیدن و پدیرفته نشدن، حساس و بیمناک گردد و از هر نقد و مخالفت و انتقادی بهراسد و از کوچکترین تفاوت و اختلاف دیگران با خود، دچار توهم و ترس شود و آن را برای خودش خطرناک بپندارد و تحلیل و تفسیرهای منفی و بدبینانه کند.
اکنون که بالغ شده ایم و مسئولیت بزرگ خودآگاهی و خودشناسی را بر دوش داریم، وظیفه داریم وضعیت درونی خود را بررسی کنیم و ادبیات طرد آمیزی که در درونمان جا گرفته را شناسایی و تخلیه کنیم. طرد کردن خود را که آموخته ایم دور بیندازیم و خود را با تمام ضعف و قوت هایمان، بپذیریم! کمال گرایی های افراطی را کنار بگذاریم به محدودیت های بشری توجه داشته باشیم!
از همه اینها مهمتر و کارآمدتر آن است که بدانیم احساس طرد شدگی و تنهایی، دروغ و فریبی بیش نیست و واقعیت ندارد؛ زیرا بدون شک انسانی که لباس هستی در بر کرده و قدم به دنیا نهاده، از سوی خداوند متعال، پذیرفته شده است و هم اینک نیز در میهمانی ضیافت نعمت الهی، حضور دارد و همواره از نوازش، حمایت و پشتیبانی خداوند و کائنات برخوردار است.
واقعیت آن است که انسان، هر گز تنها نیست؛ خداوند همواره با انسان، همراه است: و هو معکم اینما کنتم؛ و خداوند با شما است هر کجا که باشید!
افزون بر همراهی خداوند، فرشتگان محافظ، نیز ما را همراهی و حفاظت می کنند و ملایک خاص دیگر خدمات دیگری به ما ارایه می کنند! آری انسان هرگز تنها نیست و از همراهی، توجه، حفاظت و یاری خداوند، فرشتگان و کائنات، برخوردار است.
خود را همواره در آغوش مهر الهی بنگرید و همراهی جهان هستی را با خود ببینید تا با یک اخم یا جمله نامهربانانه، احساس طرد شدگی و تنهایی نکنید!