سلام و درود بر شما جویندگان حقیقت و رهپویان خودآگاهی و خودشناسی! روزی سرشار از رحمت و خیر و خوشی داشته باشید!
احساسات گوناگون آدمی، بخشی از سیستم حفاظتی و دفاعی ما هستند که ما را از خطرات آگاه ساخته و در برابر آنها هشیار نموده، ما را به چاره اندیشی، رهنمون می شود!
احساس نگرانی اگر در برابر خطری واقعی باشد، احساسی است که به ما آمادگی می دهد تا با آن خطر واقعی، با توان و قدرت بیشتری، مواجه شویم و آسانتر آن را پشت سر بگذاریم!
اما اگر انسان دچار آسیب شده باشد، هر چیز عادی و معمولی را نیز خطر می پندارد و با تفسیر و تحلیل ذهن منفی باف خود، از هر کاه، کوه می سازد و چون خود را در باورهای عمیقش، ضعیف و کوچک یا بد، گناهکار و بی ارزش می داند، به نگرانی های بی جهت مبتلا می شود و کم کم نگرانی در او گسترده تر و مزمن شده، به صورت عادت ذهنی و احساسی در می آید!! او فکر می کند زندگی او در شرایط بد و ناایمنی قرار دارد و هر لحظه ممکن است با نابودی و تباهی مواجه گردد و شرایط ناگوارتر و بدتری برای او پیش بیاید! و هر بار که حادثه نگران کننده، پیش نیامد، با شگفتی از کنار آن عبور می کند و منتظر حوادث بد در آینده نزدیک می ماند!!!
افزون بر آن، این گونه افراد، آن قدر "باید و نباید های" خودبافته برای خودشان و دیگران دارند که چون با واقعیت ها هماهنگ نیست، همواره از دست خود، اطرافیان، شغل، همکاران، زیر دستان، مدیران، درآمد، هزینه ها، مردم، اوضاع و احوال، آب و هوا، گرما و سرما، وسایل و ابزار زندگی، حرص و جوش می خورند!!! اعصابشان از همه چیز خورد است و اغلب ابراز نارضایتی می کنند!!
واقعیت آن است که این گونه نگرانی های مزمن و حرص و جوش های بیهوده، به خاطر شرایط سخت و نگران کننده زندگی، بد و بی وفا بودن مردم، نیست؛ بلکه برخاسته از ذهن و باورهای نادرست، بزرگ کردن مشکل و پیش بینی و منفی نگری های بیهوده، خودپنداره و احساسات منفی نسبت به خود و ضعیف، ناتوان، بی پناه و بی دفاع دیدن خود در برابر آن خطرات موهوم و احتمالی ذهنی است!
بدینسان چاره کار نیز روشن می شود؛ چاره کار، فرار از مواجهه با خطر موهوم، انکار نگرانی، پنهان سازی و عادت کردن به نگرانی، عادی شمردن نگرانی به این بهانه که: "زندگی دنیا پر از نگرانی است"، "دیگران هم نگرانند، تازه وضع من بهتره!" نیست!!
تنها راه حل، خلوت با خویشتن، بررسی وضعیت ذهنی، بازسازی منش و شخصیت خود، تبدیل و تغییر بدبینی نسبت به خود، بهبود خودپنداره، دست برداشتن از این همه باید و نباید خودساخته و الکی که با واقعیت های نظام آفرینش الهی، سازگار نیست، گفتگو با خود، تقویت درونی خویشتن و در یک کلمه، مدیریت و اصلاح ذهن و درون خویشتن است!!
در این بازسازی مهم درونی، موفق باشید!