یاران همراهم سلام! امیدوارم خوش و خوب و سرحال باشید!
بزرگترین و مهمترین نعمتی که خداوند متعال، به انسان داده است، خود اوست؛ به همین جهت کمترین مرتبه شکر عملی، پذیرفتن کامل خویشتن است. در پذیرفتن خود، همه امور خود را بپذیرید؛ قیافه، اجزای صورت، بینی، قد، وزن، رنگ، نژاد، والدین، خانواده، منطقه تولد، آب و هوا و دیگر امور خود را به طور کامل و صد در صد قبول کنید و با خوشحالی و افتخار بپذیرید.
پذیرفتن خود، زیر ساخت اصلی و اساسی اعتماد و عزت نفس است و شرط اصلی لذت بردن از وجود و زندگی خود است.
با کمال تاسف، به دلیل آن که والدین و اطرافیان، ما را بدون قید و شرط نپذیرفتند؛ بلکه برای پذیرفتن ما، صدها شرط گذاشتند! آنها به قد و قیافه ما ایراد گرفته اند و ما سخنان آنها را در ذهن و احساس خود، حفظ و تثبیت کرده ایم و اکنون چون صدها ایراد بر خود در ذهن داریم، نمی توانیم خود را به طور کامل بپذیریم!!!
اکنون که ریشه ایرادگرفتن های خود را نسبت به خود دریافتیم، باید آن القاء و تلقین های غلط گذشته را از درون خود، تخلیه کنیم و ایراد گرفتن به خود را متوقف کنیم! خود را به طور کامل و صدر صد بپذیریم.
نکته فابل ذکر آن است که پذیرش صد در صد خود، به معنای ندیدن یا نادیده گرفتن نقایص و عیوب خود یا خوب انگاشتن و توجیه آن نقایص و عیوب نیست؛ بلکه به معنای پذیرش خویشتن و دیدن درست امور خویش و اصلاح و تعالی خود است! براستی اگر ما خود را نپذیریم، چگونه می توانیم نقایص خود را کشف و آن را اصلاح کنیم و تعالی بخشیم!