سلام بر شما خوبان و نیکان!
از درس های گذشته این نکته به دست آمد که کودک انسانی به صورت "عالی جناب کودک " و با نوعی خودشیفتگی مثبت قدم به جهان می گذارد و به خود بودنش مباهات می کند! و روشن شد که تمام گیر و گرفتاری های کنونی ما ریشه در دوران کودکی ما دارد!
با کمال تاسف، شرمنده ساختن، سرزنش کردن، تنبیه نمودن، محروم ساختن، مشروط کردن محبت و ..... باعث می شود کودک انسانی از دو سالگی به بعد، نظر، احساس، خواسته و سخن خود را ابراز نکند و برای دریافت محبت و سالم ماندن از تنبیه و محروم سازی، نفاق و دورویی، پیشه کند و کم کم آن را در درون خود، تثبیت کند.
اکنون که راز خجالت کشیدن و خودسانسوری خویش را فهمیده ایم، باید با شهامت ، ابراز وجود را تمرین کنیم؛ خودمان باشیم و رای و احساس و خواسته و سخن خود را به نرمی و مستدل بیان کنیم!
از مخالفت، تمسخر، نقد و .... دیگران نهراسیم؛ ترسیدن از بقایا و یادگارهایدوران کودکی ما است و ما اکنون بزرگ شده ایم!
می دانم نترسیدن و خود بودن و ابراز وجود، برای ما سخت است ولی به سرعت با انجام دادن و تکرار کردن،؛آسان می گردد.
بکوشید با خود و دیگران ، صادق باشید! و از نفاق، دورویی و چند چهره داشتن، کناره بگیرید و خودتان را سانسور نکنید!
البته لازم نیست تمام اسرار خود را برای دیگران بیان کنید، بلکه مقصود آن است که با افزایش شهامت خود، هر جا که لازم و مصلحت است، ابراز وجود کنید!
از این که رای و احساس و خواسته ای مخالف و متفاوت از دیگران دارید مهراشید و خجالت نکشید!