انسان مسافر ابدیت

انسان همچون دیگر موجودات جهان از سوی خداوند آفریده شده است و برای خداوند و تحت فرمانروایی،هدایت و تقدیر او زندگی می کند و همواره خداوند با او و حافظ اوست و به سوی خداوند و زندگی ابدی نزد او در سفر است.بر این اساس،همه زندگی اصیل انسان،یک سفر عظیم،ژرف،زیبا و اگر چه پر از فراز و نشیب از خداوند با خداوند و به سوی خداوند است؛ یا ایها الانسان انک کادح الی ربک کدحاً فملاقیه

آری انسان همواره در زمان حال و در محضر خداوند، با پای خود در سفر است. سفری به وسعت همه تاریخ، همه بشریت و برآمده از همه تجارب انسانی سفری با بهره مندی از راهنمایانی الهی و معنوی، صادق و راستگو! امین و آشنا، متخصص و متعهد. 

آری زندگی انسان، همه اش یک سفر است که از آفرینش الهی آغاز و به لقای الهی می انجامد. براستی چه سفر زیبا و باشکوهی برای انسان طراحی شده است؛ از خداوند، با خداوند و به سوی خداوند!  (انا لله و انا الیه راجعون)

این سفر، سرنوشت و تقدیر الهی برای همه انسانهاست. بدینسان معنای زندگی انسان، درک این حقیقت دردانه است. زندگی بدون درک این حقیقت والا، فاقد معنا و فاقد آگاهی و در نتیجه سرشار از تجربه رنجوری است زیرا زندگی بدون روح و زندگی در حال خواب، بیهوشی، مستی یا در حالت کما و مرگ است!!

ولی اگر کسی این حقیقت را در زندگی خود بنگرد همه فراز و نشیب های زندگی خود را دارای پیام و معنا و سرشار از حکمت و پله و نردبانی برای تعالی و ترقی، شهود می کند. او می فهمد که با هر حادثه ای، برای پیمودن مرحله ای جدید از تکامل و تعالی فرد خوانده شده است. او هیچ موقعیت و هیچ حادثه ای را خواه تلخ و یا شیرین، سد و مانع برای پیمودن سفر زندگی خود نمی بیند.

سیمای سفر زندگی در نظرش چنین است؛  او این سفر تکاملی را متن زندگی خود می داند. هیچ گاه از رفتن باز نمی ایستد. او در این سفر نسبتا طولانی از کسی نمی خواهد او را بر دوش خود گرفته، حمل کنند. او مسئولیت همه امور زندگی خود را می پذیرد.مسافری است که می داند نباید به هیچ چیز عادت کند، شرطی شود، از تکامل و تعالی خود غافل گردد. او در هیچ مرحله ای گیر نمی کند و در هیچ حادثه ای فرو نمی ماند. بار زندگیش را بر دوش کسی نمی اندازد!