سلام بر دانش پژوهان خودآگاهی!
وجود و هستی، سرشار از دارایی، برخورداری، آرامش و طمانینه است؛ کودک انسانی، با فطرت پاک خود، این حقیقت را با تمام وجود دریافت می کند و به همین جهت با "قرار" و به قول عوام، بی خیال و راحت است.
سرزنش ها، توبیخ ها، ستم و تبعیض ها، ایجاد ترس و هراس، وارد کردن استرس و اضطراب، دادن پیام مداوم "عجله کن؛ زود باش! باز هم مدرسه ات، درس ات، رشد ت و کار ت دیر شد" آرام، قرار و راحتی را از کودک می گیرد و نا آرامی، بی قراری و ناراحتی را در جانش می نشانند و به تدریج در روانش، تثبیت و نهادینه می کنند! تا آن که بی قراری به شکل مزمن و گسترده در می آید و همه عرصه های زندگیش را فرا می گیرد حتی غذا خوردنش نیز سراسر شتاب است و سرعت گویا کسی در تعقیب اوست!! و این گونه است که انسان از هیچ کارش لذت لازم و کافی را نمی برد؛ بلکه احساس می کند اعصابش خورد است و ناراحت و بی قرار است؛ همیشه عجله دارد، ولی نمی داند چرا؟
متاسفانه این گونه افراد، فکر می کنند این بی قراری، نا آرامی و شتاب، طبیعی، نیک و عامل پیشرفت و نشان هوش و زرنگی است و آنان که آرام و راحت و قرار دارند، بیمار، تنبل و ناتوان هستند و مشکلی دارند و از بهره هوشی کمتری برخوردارند!!
راستی شما چطور هستید؛ راحت و آرام و باقرار یا ناراحت و نا آرام و بی قرار؟ عجول و شتابان یا دارای طمانینه؟
بکوشید راز بی قراری خود را کشف و آن را مهار کنید و از سرعت خود بکاهید تا از زندگی خود لذت ببرید؛ آهسته تر غذا بخورید! به همسر و فرزندتان، دائما اضطراب وارد نکنید و نگویید: یا الله! زود باش! دیر شد!به کجا چنین شتابان؟ مطمئن باشید دیر نمی شود. همواره به خاطر داشته باشید که "کیفیت زندگی، بسیار مهمتر از کمیت آن است." پس کمی آرامتر و راحت تر، زندگی کنید و از زندگیتان لذت ببشتری ببرید. موفق باشید.