عزیزان و نیک بختان سلام!
همه می دانیم که انسان موجودی اجتماعی است و به قول جوزف، در درون ذاتش، گرایش اجتماعی دارد، ولی باید به این نکته هم توجه داشته باشیم که هر انسان، موجودی منحصر به فرد، یگانه، بی نظیر و بدون همانند است!! او حق دارد، می تواند بلکه لازم است زندگی منحصر به فرد و ویژه خود را داشته باشد!
برای انجام این رسالت بزرگ انسانی خود، ما باید خودمان باشیم و همواره زندگی فردی و معنوی خود را در جامعه، انجام دهیم! نه آن که برای زندگی اجتماعی، زندگی اصلی و اصیل خود را کنار بگذاریم یا نابود کنیم.
متاسفانه بسیاری از افراد، به دلیل آسیب دیدگی ها، از این که خودشان باشند، می ترسند دیگران آنها را نپذیرند و دوست نداشته باشند یا می ترسند از جامعه طرد شوند؛ آنان همواره با نقاب و نفاق، تظاهر و ریا، زندگی می کنند و از این که رای و نظر، احساس و عواطف و خواسته و هدف آنان نزد دیگران، آشکار شود، به شدت هراسان هستند!
این افکار و ترسها، توهماتی هستند که ناشی از آسیب دیدگی دوران کودکی، بد و ناخواستنی دانستن خود، ضعف شخصیتی و نداشتن اعتماد به نفس و حرمت و عزت نفس و نداشتن پوست روانی است.
بر این اساس، تنها راه چاره، تقویت درونی خویشتن و حرکت به سوی خود بودن و ابراز شجاعانه خویشتن و تعیین و تعریف حریم خود برای دیگران و کنار نهادن ترس و هراس از آشکار ساختن خود و ابراز افکار و احساسات خود است! نترسید؛ مشکلی پیش نمی آید! کم کم دیگران شما را همان گونه که هستید، می پذیرند و اگر نپذیرفتند نیز مهم نیست؛ چون در واقع در زندگی شما تاثیری ندارند و بر فرض که موثر باشند، زیان و خسارت بزرگ، آن است که شما هر گز خودتان نبودید و زندگی فردی و ویژه خود را انجام نداده اید و به تعییر دقیق تر، اصلا زندگی نکرده اید؛ بلکه نقش زنده ها را ایفا کرده و ادای آنها را در آورده اید و به جای هماهنگی و همراهی واقعی با افراد دیگر، تنها نفرت و تنفر از آنانی که مجبور بودید با آنها همراهی کنید، پیدا کرده اید!!!
پس فقط خودتان باشید و زندگی فردی و خاص خودتان را انجام دهید تا بتوانید با اختیار خود، با دیگران همراهی و همکاری واقعی داشته باشید.