دوستان سلام! درود خداوند بر شما که اهل صلاح و اصلاح خویش هستید!
انسان، به طور طبیعی و فطری، از نوعی حیای انسانی، اخلاقی برخوردار است؛ این حیا، او را از انجام کارهای ناپسند، باز می دارد! این حیای اخلاقی فطری، با اعتماد و حرمت و عزت نفس آدمی، در تضاد نیست؛ بلکه پیوندی نیکو دارد!
با کمال تاسف، در دوران کودکی، کودکان به تمسخر گرفته می شوند و بسیاری از موارد، آنها را نزد دیگران خیط نموده، از نظر اجتماعی شرمنده می سازیم و گاه با مچ گیری و رونمایی از تخلفات و خطاهایشان، آنها را بازخواست و تنبیه نموده، در آنها احساس بد بودن و گنهکاری و شرمندگی اخلاقی، ایجاد می کنیم!!!!
این نوع شرمنده سازی های اجتماعی و اخلاقی، اعتماد و عزت نفس کودک را در هم می شکند و او را به فردی خجالتی و کمرو تبدیل می کند افرادی چنین که دچار شرمندگی مزمن و ناپیدا می شوند، گویا به همگان، بدهکار است و هر کس از او، درخواستی داشت، باید پاسخ مثبت بدهد و نمی تواند به کسی، نه بگوید!!
اکنون که بالغ و بیدار شده ایم، وقت آن است که مسئولیت اوضاع و احوال روانی خود را بر عهده بگیریم و مشکلات پیش آمده را درمان کنیم.
ما باید بدانیم که به هیچ کس جز خداوند، بدهکار نیستیم! همان گونه که از کسی طلبکار نیستیم! پس باید با رعایت بهداشت و حفظ سلامت روانی خود، نه گفتن به دیگران را تمرین کنیم! از خود بودن، شرمنده نباشیم؛ از ابراز رای درست خود هر چند مخالف نگاه جمع است، نترسیم! اتفاقی نمی افتد! باید شهامت و جسارت ابراز وجود را به دست آوریم! بلید رودر بایستی را کنار بگذاریم و هرگز اعمال غیر انسانی و غیر اخلاقی کسی را تایید و همراهی نکنیم! مهراسیم و به هر گونه زیاده خواهی، باج گیری و استثمار، قاطع و محکم، "نه" بگویید.
برای خود پوست روانی، ایجاد کنیم و حریم خودمان برای دیگران را تعیین و تبیین کنیم تا به تدریج احساس شرمندگی مزمن و عمیق درونی وجودمان، درمان گردد. ان شاء الله.