دانش پژوهان خودآگاهی و رهپویان عزیز خودشناسی! سلام! درود و رحمت خداوند بر شما باد!
انسان، موجودی با عظمت، با شکوه و جلال است؛ زیرا روح الهی، در او دمیده شده است! و به همین دلیل، خداوند، فرشتگان را به کرنش در برابر او فراخوانده است.(بقره، آیه 34)
جسم زیبای انسان، برترین معجزه طبیعت و بزرگترین شاهکار خلقت، روان و نفس انسان، وجودی ابدی و جاودانه، دارای اختیار، حق انتخاب و خلاقیت و روح قدسی دمیده شده در او، آگاه از همه اسماء و حقایق (بقره، 31) و دانای نیک و بد است.(شمس، 8) دانایی و توانایی های شگرف و شگفتی به او داده شده است؛ او چندان دولتمند و برخوردار به دنیا آمده است که نمی تواند نعمت های الهی که به او ارزانی شده را برشمارد. (ابراهیم، 34)
جایگاه انسان در نظام هستی، نیز جایگاهی والا و بی بدیل است؛ زمین و آسمانها، در تسخیر اوست و امکانات فراوان و نعمت های بی شمار زمین، برای او آفریده شده است.(لقمان 20) این سخنان، یک ادعای واهی و یا اظهار نظر یک دانشمند نیست؛ بلکه سخن آفریدگار و پروردگار جهان هستی و تردید ناپذیر است.
با این همه، وقتی انسان قدم به عرصه وجود می گذارد، چون اندامی کوچک، توانی اندک، ذهنی خالی و نا آشنا به دانش های تجربی، آداب فرهنگی و قوانین اجتماعی دارد، متاسفانه همین امر، پدر و مادر، معلمان و مربیان را دچار اشتباهی بزرگ می کند؛ آنها به کودک انسانی، به چشم حقارت می نگرند و او را کوچک، نادان و ناتوان، می خوانند و به خود حق می دهند او را تحقیر کنند و کوچکی و نادانی و ناتوانیش را دائما به او یادآوری کنند؛ تو کوچکی! تو نمی دانی! تو نمی توانی! هنوز دهانت بوی شیر می دهد! تو را به این حرف ها چه کار؟ و ......
کودک انسانی نیز که از یک سو، قد و قیافه بزرگتر، دانایی و قدرت بدنی والدین و بزرگترها را می بیند و از سوی دیگر، با ادبیات تحقیر آمیز آنان مواجه است، حقارت و کوچکی خود را می پذیرد و باور می کند!! و خصوصا اگر در خانه یا مدرسه، پدر و مادر یا معلمانی سخت گیر، سرزنشگر، توهین کننده و پرخاشجو داشته باشد، خود را فردی کوچک، حقیر، نادان، ضعیف، ناتوان و بد می بیند و خودپنداره ای منفی در او شکل می گیرد و با آن خودپنداره منفی، زندگی می کند و خودش در درون خویش، نهادینه و تثبیت می کند و از آن پس، خودش تحقیر های غلط و گفتارهای نادرست تحقیر آمیز والدین و مربیان را با خودش تکرار می کند و ادامه می دهد!! و زندگی تلخ و ناخوشایندی را برای خود در درون خود فراهم می کند!!!
اکنون که از حقیقت عظمت انسان، آگاه شدید و از واقعیت های دوران کودکی و اشتباه بزرگ والدین و مربیان، مطلع شدید، باید نگاه و احساس خود را تغییر دهید و خودپنداره و حس خودتان را نسبت به خودتان، کاملا عوض کنید!
یقین داشته باشید بدون پذیرفتن سخن خداوند در مورد عظمت و بزرگی انسان و بدون زدودن القائات و تلقین های غلط تحقیر آمیز والدین و معلمان و بدون گشودن عقده حقارت از گلوی روان خود، زندگی سخت، بسته و محدودی خواهید داشت و فقر، درهم تنیدگی، محدودیت و کوچکی را به زندگی خود، جلب و جذب می کنید و از خود و زندگیتان ناراضی و سرزنشگر خود خواهید بود!!! بدون شک پذیرش عظمت انسان، به معنای لوس شدن، غرور بی جا، خودشیفتگی و تفاخر نیست!!
راه حل: بررسی، پیرایش، اصلاح و تغییر نگاه و احساس خودتان نسبت به خودتان در درون، تنها چاره مشکل و تنها راه برون رفت از آن است!!