دوستان سلام! روزگار بر شما خوش!
کودک آدمی با نوعی خودشیفتگی مثبت و طبیعی، قدم به جهان می گذارد. او از هیجده ماهگی به بعد می فهمد که موجودی، جدا از پدر و مادر خود است. کم کم او برای استقلال، آماده می گردد و در دروان سه تا هفت سالگی، با مخالفت و ابراز نظر، به تمرین استقلال می پردازد!!
برابر دستور پیامبر(ص) تا هفت سالگی، نه تنها نباید به کودک امر و نهی کرد بلکه باید در خانه شرایط و زمینه امیر بودن او را فراهم ساخت تا شخصیتی سالم و مستقل پیدا کند.
با کمال تاسف، اکثر والدین به دلیل آسیب دیدگی و نا آشنایی با مبانی تعلیم و تربیت، نسبت به کودکان خود،، به کنترلگری، فرماندهی، اجبار و تحمیل می پردازند و به آنان کنترلگری دیگران را می آمورند و در روان آنان این روش ناپسند را تثبیت می کنند!
هر چه فردی، آسیب بیشتری دیده باشد، کنترلگری بیشتری نسبت به دیگران دارد و می خواهد همه افراد را بر طبق سلیقه خود در آورد!! او افراد را زیر نظر گرفته و دائما به آنان امر و نهی می کند که چه بکنند و چه نکنند! آدمی هر چه سالم تر شود، از کنترلگری، بیشتر فاصله می گیرد.
کنترلگران، معمولا از خود و اصلاح خویش، غافلند؛ بلکه چون نسبت به اصلاح خود امیدی ندارند، گویا شغلی جز پرداختن به اصلاح دیگران ندارند! در حالی که خداوند به آدمیان پیام داده است: "بر شما باد به خودتان؛ اگر شما هدایت شوید، گمراهان به شما آسیبی نمی رسانند!!"() (سوره، آیه)
برخی از کنترلگران، برای توجیه کنترلگری خشن و طلبکارانه مداوم خودشان نسبت به همسر، فرزند، همکار و .... به آن جنبه عاطفی و یا دینی می دهند و با خودفریبی می گویند: دوستش دارم که بهش گیر می دهم! یا دارم امر به معروفش می کنم! در حالی که حتی پیامبر خدا نیز نباید نسبت به دیگران حالت سلطه جویی و کنترلگری داشته باشد. خداوند به پیامبرش می فرماید: تو بر آنان سیطره نداری! () و در آیه دیگر: تو وکیل آنان نیستی! و در آیه دیگر: حسابرسی دیگران بر عهده تو نیست! ()
امر به معروف و نهی از منکر، شرایط. روش و انگیزه خاصی دارد و با کنترلگری، گیر دادن، فرماندهی، تحمیل و اشتغال ذهنی نسبت به دیگران، تفاوت اساسی دارد. اشتباه نگیریم!
هر گاه از کنترل گری، سلطه و سیطره جویی، حسابرسی دیگران، دست برداریم و به اصلاح خود، بپردازیم، رنج کمتری می بریم و از سعادت بیشتری، بهره مند می شویم.