سلام بر شما عزیزان گرامی!
از مباحث گذشته روشن شد که کودکی و حوادث آن، شکل دهنده منش و شخصیت آدمی است! با کمال تاسف، به دلیل آشنا نبودن والدین با اصول و روش تعلیم و تربیت کودک، بیشتر ما انسان ها، در دوران کودکی آسیب خورده ایم؛ یکی از آسیب هایی که در دوران کودکی ، به وجود می آید تشکیل عقده و ایجاد گره های روانی در افراد است؛ به عنوان مثال، اگر در حانه یا مدرسه، کودک به صورت مکرر تحقیر و کوچک شود، در وجودش عقده حقارت شکل می گیرد و کوچک نگری به خودش، بر درونش استیلا یافته، به تمام حرکات و سکنات و تصمیم و سخن و رفتار و کردارش، گره می زند و از دستیابی او به آرامش و بروز خلاقیت ، جلوگیری خواهد کرد و مهمترین سرمایه زندگی یعنی عزت و حرمت نفسش را از بین خواهد برد!!
اکنون که از این واقعیت مطلع شدیم، باید ریشه کلاف سر در گم مشکلات عاطفی و آسیب های روانی خود را در عقده های درونی، جستجو کنیم و گره های ایجاد شده در درونمان را بگشاییم و باز کنیم تا از این همه فشار و گرفتاری درونی رها شویم! برای این اقدام مهم، با خود سخن بگویید و به تدریج خودکوچک نگری را ترک گویید!