سلام بر مشتاقان سلامتی و خودآگاهی!
عزیزان من! انسان با رضامندی، بلکه با شعف و بهجت ذاتی و وجودی، قدم به جهان می گذارد، هر چند در شرایط به ظاهر نامساعدی، متولد شده باشد!!
هر بچه گویا می داند که جهان به سفارش او، تنها برای او و طبق پسند او ساخته نشده است. او می داند هستی و همه امکاناتی که به او اهدا شده است، رایگان به او هدیه شده است. او شرط خاصی برای وجود، انتظار و توقع زیاد و درخواست امکانات ویژه ای، قالب ذهنی خاصی برای خوشبختی ندارد! لذا از همه چیز راضی است!! به همین جهت ما با حسرت می گوییم: خوش به حال بچه ها!! آنها از هیچ چیز خبر ندارند و چقدر دل خوش و بی خیال هستند!!
رضایتمندی ذاتی و تکوینی کودک، باید با آموزشها در درون او تثبیت و نهادینه شود؛ ولی متاسفانه حاکمیت فرهنگ غلط نارضایتی عمومی و گسترده در جامعه، تعلیم و تربیت های نادرست خانواده و مدرسه، او را از خود، جهان، خداوند و .....ناراضی می کند!
آری سرزنش ها، تنبیه ها، تحقیر و توهین ها، او را از خود ناراضی می کند و اشتباهات و خطاها و مقایسه خود با دیگران، نارضایتی او را از خودش، تثبیت، عمیق و گسترده تر می سازد!!
اکنون اگر ما نیز به درون خود بنگریم، با قالب های ذهنی و احساسی که پیدا کرده ایم، از خود، زندگی، اوضاع و احوال و اطرافیان خود و حتی از خداوند نیز ناراضی هستیم؛ به همین جهت است که کلی پیشنهاد تغییر و تکمیل و اصلاح، برای خداوند داریم تا چه رسد به دیگران که خودمان می خواهیم آنها را تغییر داده، مطابق میل خود درآوریم!
با کمی تامل، با کمی دقت، می توان دریافت که ریشه نارضایتی گسترده درونی ما، آسیب ها، افکار و احساسات خود ماست و اگر شرایط هم تغییر کند باز مورد دیگری برای راضی نبودن، پیدا می کنیم!
با خود خلوت کنید و لیستی از موارد نارضایتی خود تهیه کنید و ریشه آن را بیابید و ریشه نارضایتی را در خود بخشکانید!
از خود و زندگیتان راضی شوید تا بتوانید از آفریدگارتان نیز راضی باشید و جهان و اطرافیانتان را نیز همین طور که هستند بپذیرید و احساس رضایت کنید. زندگی بدون رضایتمندی، تلخ و فرساینده است.