باید بپذیریم تمام بهشت های این عالم، تاریخ انقضا دارد و زندگی همواره بر وفق مراد نیست!.

مقاله میهمان:

خیلی موقع ها آدمها فکر می کنند می تونند مدام در یک بهشت بمونند و جا خوش کنند اما حقیقت زندگی نشون می ده که سقوط از بهشت و رانده شدن از آن یک تقدیره و حتمی است و زخم حوردن تقدیر حتمی است! ,واقعیت آن است که  در سفر زندگی درون ، می اموزیم  روزی فرا خواهد رسید که ما از بهشت ی که در آن جا خوش کرده ایم، رانده  می شویم. واین اتفاق به دو صورت معمولا رخ می دهد:

1-در اثرآسیب دیدن (زیان دیدن، شکست خوردن، بدبیاری،طرد شدن،...)

 2-وسوسه شدن (یک روزهایی به خودمون می گیم:همه چیز روبراه بود پس چرا من این کار را کردم)

از زخمی شدن نباید هراس داشته باشیم بلکه باید سعی کنیم  از زخمی ماندن جلوگیری کنیم .  مهم است که تحلیل ما از رخ دادن آن اتفاق چی باشد وای به روزی که زخم ها راهبر زندگی شما باشند!
وقتی ما در کودکی یا سایر مقاطع زندگی دچار آسیبی می شویم و این آسیب فشار روانی زیادی به ما وارد می کند این احتمال وجود دارد که ما تحت این استرس تصمیم بگیریم و حتی سوگند یاد کنیم که از این به بعد به گونه ای زندگی خواهیم کرد که دیگه این اتفاق را تجربه نکنیم ! آن وقت است که  در برخی مواقع ما آماده دشمنی بابرخی از ادمهای زندگیمون می شویم ودر برخی مواقع آماده فاصله با بعضی از احساس ها در زندگیمون می شویم و در برخی از مواقع هم آماده برای فاصله گرفتن جدی از خودمون می شویم.
هر کدام از این تصمیم ها می تواند ضربات جبران ناپذیری به ادامه روند زندگی ما بزند، که خود باعث نابودی سلامت انتخابهای بعدی ما خواهد شد. خصایص زندگی مبتنی بریتیمی و زخم چنین است:
زندگی با شرایط معمولی بدون عشق و علاقه، پرهیز از هرگونه ریسک، نرفتن به دنبال علائق و بسنده کردن در حد رفع نیازهای روزمره، ترس مداوم برای از دست دادن و طرد شدن، آمادگی برای هر رفتار ضد اخلاقی در جهت رسیدن به هدف، متنفر بودن از کسانی که از عشق و معصومیت و امید حرف می زنند. اینها نشانه آن است که زندگی ما در اختیار زخم ها است!