مقاله میهمان
به نظر می رسد آنچه مانع می شود که انسان، خودش نباشد و زندگی «اصیل» و «حقیقی» نداشته باشد، ترس های گوناگون است؛ ترس از قضاوت شدن، ترس از حرف مردم، ترس از آبرو ریزی، ترس از تایید نشدن، ترس از خوب نبودن، ترس از کامل نبودن، ترس از بهترین نبودن و... که همه ی این ترس ها را وقتی ریشه یابی می کنیم، به ترس از تنهایی بر می گردد.
این همه باج می دهیم به مردم که تاییدمان کنند که تنها نمانیم. آیا بهای به دست آوردن این تاییدها، از دست دادن هویت اصیل خودمان نیست؟
آیا پذیرفته است که خویشتن خویش را از دست بدهیم تا آیا اندکی دوستمان داشته باشند یا نه؟ اصالتمان را از دست بدهیم تا چه چیزی به دست بیاوریم؟
آیا دقت کرده اید که وقتی اصیل نیستیم و هویتی جعلی ساخته ایم، باز هم تنها هستیم. چرا که کسی ما را دوست نخواهد داشت، کسی ما را تایید نخواهد کرد بلکه همه ی تشویق ها مال آن هویت جعلی است که ما نیستیم.
آری تنها با «خود»حقیقی زندگی کردن است که حال خوب حقیقی را تجربه می کنیم.