سلام بر خوبان همراه!
انسان، به دلیل حب ذات و دوست داشتن خود، نمی خواهد نقص ها و ضعف های خود را بنگرد و بپذیرد؛ به همین جهت ذهن و احساس ما، نقاط ضعف و نقایص ما را کتمان کرده، می پوشاند و فیتلر یا انکار می کند!!! آری انسان از مواجه شدن با خود واقعی و حقیقی خویش، می گریزد!!
بدین رو خود واقعی را جدی انگاشتن، کشف و گشودن خود، تفقد احوال باطن، در مقابل خود، عریان شدن و بند از بند و تار از پود خویش گشودن، شجاعت، انرژی و تلاش زیادی می طلبد! البته پنهان نگه داشتن خود از خویشتن نیزکار آسانی نیست؛ بلکه انرژی و نیروی زیادی از ما را هدر می دهد و نابود می کند! مولوی چه زیبا می گوید:
«می‌گریزم تا رگم جنبان بود/ کی فرار از خویشتن آسان بود؟/ نه به هند است ایمن و نه در خُتن/ آن که خصم اوست، سایه خویشتن»
از هم اکنون، تصمیم بگیرید که با شجاعت هر چه تمامتر با خود واقعی و حقیقت ذات خویش، هر چند ناقص و ضعیف باشد، مواجه شوید، آن را درست بنگرید و بپذیرید تا بتوانید راهی برای رفع مشکلات خود بیابید! موفق باشید.