سلام بر عزیزان و همراهان کاروان بزرگ خود آگاهی!
در درس پیشین، دانستیم که اغلب انسانها، کم و بیش، به خطا، اشتباه، قصور و تقصیر دچار می شوند! برای آن که آدمی اشتباهات خود را تکرار نکند و ادامه ندهد و آثار منفی آن خطاها در زندگیش، انبار نشود، باید هر روز وقتی را برای مطالعه خود و بررسی عملکرد خویشتن اختصاص دهد!
بدینسان باید اوضاع و احوال خود را در هر روز بررسی کنیم! چرا امروز شاد با ناراحت بودیم؟ ریشه و علتش چه بود؟ چرا بر آشفتیم و برخورد تند نمودیم؟ دعوا کردیم؟ و....
این ریشه یابی ها، از یک سو، ما را با حقیقت خودمان آشناتر می سازد و اعماق درون ما را برای خودمان، آشکارتر می نماید! و از سوی دیگر، چون در شرایط آرامتر و با ذهنیت و احساسات آرام و در خلوت با خود و با حضور عقل و فطرت و وجدان انسان، صورت می پذیرد، خطا و اشتباه خود را به خوبی تشخیص می دهد!
نکته مهم آن است که این مطالعه و بررسی درونی خویش را به محاکمه زجرآور و تخریب کننده عزت و حرمت نفس خود تبدیل نکنیم! بلکه آن را جایگاهی برای پذیرش خطا، ایجاد شجاعت برای عذر خواهی، درس آموزی و تصمیم گیری برای تکرار نشدن و تداوم نیافتن آن اشتباه و گناه، قرار دهیم!
نکته دیگری که برای پیش گیری و درمان، بهبود وضع روانی و تعالی روحی ما، بسیار موثر است، گفتگو کردن با خویشتن است که به آن "حدیث نفس" می گویند!
گفتگوی با خود، باید صمیمانه و از سر مهربانی و دلسوزی، همراهی و یاری نمودن، حمایت و کمک رسانی، باشد، نه با روش گیر دادن، مجاکمه کردن، جنگیدن با خود، اوقات تلخی با خویش، سرزنش و طرد نمودن حود، انگ و برچسب منفی به خود زدن؛ زیرا این روشها، تربیت کننده و اصلاح گر نخواهند بود و جز در موارد نادر، تاثیر مثبتی ندارند!
پس محاسبه نفس و حسابرسی را به حساب کشیدن از خود و مطالعه را به محاکمه و گفتگو را به دعوا و جر و بحث با خود، تبدیل نکنیم! بلکه بکوشیم نظارت بر خود را به تلاشی لذت آفرین و تعالی بخش، تبدیل کنیم. ان شا الله موفق باشید.