در درس گذشته فهمیدیم که خداوند متعال، همه عرصه های زندگی اصلی و جاودانه ما را در اختیار خود ما قرار داده است و انتخاب و برگزیدن باور، احساس و ....، بر عهده ما و اساسا کار و زندگی ماست.
رکن سوم زندگی درونی، بر عهده گرفتن مسئولیت همه انتخاب های خودمان است؛ هر انتخاب ما در هر زمینه ای که باشد، دارای لوازم و آثار و پیامدهایی است که ما باید با دقت به آن توجه کنیم؛ ولی در بسیاری از موارد یا به آن آگاهی و یا توجه نداریم!!
هر کاری را که انتخاب می کنیم، حداقل لازمه اش آن است که از انجام کارهای دیگر باز می مانیم؛ پس در انتخاب هر کار، باید آن قدر دقت کنید که بعدا حسرت نخورید که چرا این کار را برگزیدم و چرا آن کارهای دیگر را انتخاب نکرده ام؟
نکته دیگر آن است که لوازم و آثار اعمال و گفتار و رفتار ما، گاه افزون بر زندگی خودمان، متوجه دیگران نیز می شود و موجب رنج و خسارت به آنان می گردد؛ برابر اصل مسئولیت پذیری، هیچ گاه نمی توان نتایج و آثار منفی انتخاب های خود را بر گردن دیگران افکند و هرگز نمی توان فرافکنی نمود که فرار از مسئولیت های خود است. بنابر این اگر کسی به شما پیشنهادی کرد و یا حتی شما را به کاری دعوت کرد و شما قبول کردید و انجام دادید و دچار مشکل شدید، تقصیر را به گردن او نیفکنید؛ بلکه مسئولیت خود را در عدم دقت و بررسی لازم، قبول و انجام آن عمل مشکل آفرین بپذیرید!
جالب آن است که روز قیامت نیز شیطان دعوت کننده به بدی ها، همه مسئولیت را متوجه خود انسان می نماید و می گوید: من فقط شما را دعوت کردم؛ شما چرا پذیرفتید و انجام دادید!
اگر در زندگی کنونی خود، دچار اشکال هستیم، گاه شاید در بند پیامد انتخاب های گذشته خود هستیم که باید به ناچار آن را بر عهده گرفته، تحمل کنیم.
حقیقت دیگر آن است که ما مسئول خوشحالی و ناراحتی خودمان هستیم؛ هیچ کس موظف نیست و نمی تواند ما را خوشحال کند و نباید منتطر آن باشییم تا مطابق رای و سلیقه ما عمل کند تا ما خوشحال شویم!!!!! هر کس مسئول امور خودش است و بس! پس باید این مسئولیت را خودمان بر عهده گرفته و به انجام رسانیم!
تا مسئولیت زندگی خود را نپذیرید، زندگی حقیقی و واقعی شما شکل نمی گیرد و شما دائما دستخوش حوادث و عمللکرد افراد و منتظر دیگران هستید!!
آگاهانه انتخاب کنید و مسئولیت انتخاب های خود را بپذیرید و آثار و پیامد آن را به ناچار تحمل کنید! از تجربه ها استفاده کنید. موفق باشید!
در زندگی اصلی انسان، شش عرصه و ساحت، وجود دارد که خداوند متعال این شش عرصه را تنها در اختیار خود آدمی قرار داده است و انتخاب و مدیریت آن را فقط و فقط به خود ما واگذار کرده است و هیچ کس دیگر را شریک یا تاثیر گذار بر آن امور مگر با اجازه خودمان، قرار نداده است. این شش عرصه عبارتند از:
1. عرصه عقاید، باورها، افکار، ذهن و آموخته ها.
2. عرصه احساسات، هیجانات و عواطف.
3. عرصه اهداف، خواسته ها، اراده ها و تصمیم ها.
4.عرصه سخن و گفتار و کلام.
5. عرصه اعمال و رفتار و کردار.
6. عرصه ارتباطات یا روابط.
در عرصه های شش گانه فوق، ما باید آگاهانه، انتخاب درستی داشته باشیم؛ یعنی باورها و افکار ما، احساساتی همچون خوشحالی و ناراحتی، ترس یا احساس امنیت، هدف گذاری و تصمیم گیری و دیگر امورمان چون در اختیار ماست و خودمان آن را انتخاب و مدیریت می کنیم، باید بر آنها اشراف داشته باشیم و نباید آنها را به دیگران نسبت دهیم!!
باید بدانیم هیچ کس دیگری نمی تواند به شما ایمان ببخشد و یا شما را گمراه کند، هرگز این سخن درست نیست که فلانی مرا ناراحت یا خوشحال کرد؛ زیرا آنها نمی توانند چنین بکنند!! آنها فقط کاری کرده اند که مطابق پسند شما بوده و یا نبوده است و شما تصمیم نانوشته ای دارید که با آن خوشحال و ناراحت شوید!! اکنون این فکر و تصمیم را عوض کنید؛ اولا بدانید انسان های دیگر متفاوتند و سلیقه های گوناگونی دارند و تصمیم بگیرید خودتان خوشحالی و ناراحتی خود را آگاهانه برگزینید؛ خیلی زود در می یابید که هیچ کس نمی تواند خوشحالی و ناراحتی را برای شما ایجاد و یا به شما تحمیل کند!
سخن، عمل و ارتباطات خود را نیز هم همین طور در اختیار خودتان بگیرید؛ پس هرگز نگویید مجبور شدم ناسزا بگویم یا دعوا کنم و خشونت بورزم و .. .
از این لحظه تصمیم بگیرید، در همه امور خود، خودتان، کارهایتان را با آگاهی و دقت انتخاب کنید و هر لحظه امور درونی و بیرونی خود را خودتان مدیریت کنید. هیچ کس، آری هیچ کس، نباید بتواند با انجام کاری یا گفتن سخنی، شما را به هم بریزد و مجبور به واکنشی نامطلوب کند! می دانم اولش سخت است که خودتان، اختیاردار خود باشید!!!!!!ولی تمرین کنید تا کم کم اختیاردار زندگی خود شوید و از تاثیر گذاری دیگران در زندگی خودتان بکاهید. کم کم احساس خشنودی، رضایت و خوشبختی خواهید کرد. ان شاء الله.